Η Πορεία μέχρι την Ανέγερση του Ναού

Η ανέγερση του ναού του Αγίου Γεωργίου αντιπροσωπεύει την επίσημη αναγνώριση της Ορθόδοξης Πίστης στη Βενετία και τη δέσμευση της ελληνικής Αδελφότητας να διατηρήσει την ταυτότητά της, σε μια ετερόδοξη κοινωνία. Η οικοδόμηση του ναού αποτελεί μέχρι και σήμερα σημαντικό ιστορικό και πολιτιστικό μνημείο, το οποίο φιλοξενεί σπουδαία κειμήλια και πολύτιμες εικόνες.

Η πορεία που ακολούθησαν οι νεοεγκατασταθέντες στη Βενετία Έλληνες σχετικά με την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών τους δικαιωμάτων, υπήρξε περίπλοκη και μακρόχρονη . Αρχικά οι Έλληνες της Βενετίας περιορίζονταν στην τέλεση των λατρευτικών τους δραστηριοτήτων μόνο σε ιδιωτικούς χώρους, αφού οι ορθόδοξοι ιερείς θεωρούνταν σχισματικοί από τις βενετικές αρχές.

Μετά τη σύνοδο της Φλωρεντίας, το 1439, οι Έλληνες κατόρθωσαν να αποσπάσουν σχετική άδεια για την τέλεση των λειτουργιών σε καθολικούς ναούς, κυρίως στον ιερό ναό του Αγίου Βλασίου υπό την επίβλεψη του λατινικού κλήρου. Η συμβολή του Καρδιναλίου Ισιδώρου, Μητροπολίτη Κιέβου, υπήρξε καταλυτική για τους ορθόδοξους Έλληνες της Γαληνοτάτης, οι οποίοι κατέθεσαν αίτηση για την αγορά οικοπέδου προκειμένου να οικοδομηθεί ορθόδοξη εκκλησία.

Η σχετική άδεια δίνεται από τη Βενετική Γερουσία το 1456, η οποία όμως ανακλήθηκε με απόφαση του Συμβουλίου των Δέκα. Το 1470, μια νέα απόφαση του ίδιου οργάνου περιόρισε τις θρησκευτικές λειτουργίες αποκλειστικά στο ναό του Αγίου Βλασίου. Αυτή η εξέλιξη ερμηνεύεται ως μέτρο πολιτικού ελέγχου από πλευράς του ενετικού κράτους πάνω σε μια πολυπληθή ξένη κοινότητα που ήταν εγκατεστημένη στην πόλη τους.

Βούλα Σίξτου Δ': "Παραχώρηση του παρεκκλησίου της Αγίας Ούρσουλας"